'Het Hollandse sterrengedrag komt niet van de grond' Het komt niet echt van de grond, het sterrengedrag van onze voetballers. Cristiano Ronaldo doet het met Paris Hilton. Of deed. Dat kan bij Hilton binnen een uur veranderen. Die wandelende bril met tieten verslijt mannen in hetzelfde tempo waarmee Gordon vriendjes zijn huis binnensleept. Cristiano Ronaldo geniet nu van een welverdiende vakantie in Amerika. Dan weet je eigenlijk al genoeg. Tijdens je vakantie in een nachtclub gaan zitten ergens in Hollywood... Dat komt nooit meer goed. Cristiano Ronaldo is een narcist die toevallig heel goed kan voetballen.
Dan droom je toch van mannen als Ed de Goey en Jaap Stam. Lekker tijdens de zomerstop op vakantie naar Bakkum, op de vaste campingstek. De Goey had, zelfs toen hij al jaren bij Feyenoord keepte, een vaste plek met zijn caravan naast de toiletgroep. Vond hij best zo. Hij herkende de mensen van de camping aan hun manier van doortrekken. Gemoedelijk, zo zijn onze voetballers. Het heeft gelukkig geen grandeur. Onze profs vragen in een nachtclub of het licht aan mag, anders zien ze hun vriendin niet.
Jaap Stam, die ging in de vakantie lekker kaaskarnen. Gregoor van Dijk, aanvoerder van FC Utrecht, zit nu op een kinderboerderij in Meppel. Lekker hangbuikzwijntjes wassen. Onze voetballers kúnnen het gewoon niet, groots en meeslepend leven. Het is allemaal te aards en te emotioneel. Ruud Gullit had zonder meer de uitstraling van een popster, maar was niet weg te rammen bij Nelson Mandela. Een man met een jurk. Op foto’s zag je steeds de paniek in de ogen van Mandela, als hij weer met een arm om Ruud heen moest hangen. Als hij dat had geweten, was hij op Robbeneiland gebleven.
Onze voetballers gaan het liefst lekker golfen. Dat is de Nederlandse manier van ruig doen. Zes uur door de bossen wandelen met een trui over je schouders. Slenteren in een ruitjesbroek. Willem van Hanegem herkent zelfs al vogels. Die ziet op twaalfhonderd meter afstand of er een schele specht in een boom zit.
Het komt gelukkig niet echt van de grond, het sterrengedrag van onze voetballers. Alleen Wesley Sneijder doet een beetje zijn best, maar als je het afzet tegen Cristiano Ronaldo is het armoedig gedoe. Ronaldo wordt met een overhemd van negenhonderd euro om zijn geile bastje gefilmd, als hij voor het verlichte raam van Paris Hiltons appartement staat te telefoneren. Wat Paris op dat moment doet, kunnen wij alleen maar raden. Waarschijnlijk de camera scherp stellen waarmee ze de splijtende penetratie door het midden gaat filmen. We zien het filmpje over een weekje wel weer op YouTube, dat verkrampte Portugese modellenhoofd van Ronaldo, met die blonde helleveeg onder hem.
Nee, dan Wesley. Die kan het weer alleen maar Hollands lullig. Hij werd afgelopen week met Yolanthe gesignaleerd in een vip-box van De Arena, tijdens een concert van De Toppers. Lulliger kan het niet. Op de nek van Yolanthe, met een bitterbal in je mond, meezingen met het zoveelste ruknummer van Gordon.
Toch denk ik dat we die houding moeten koesteren. Daar ligt onze kracht, schrikbarend ouderwets doen. Kijk naar Royston Drenthe. Die was eerst een half jaartje de weg kwijt. Daar stond hij in zijn wit-marmeren badkamer met uitzicht op een van de 39 logeerkamers. Het was bijna aandoenlijk, Roystons geforceerde sterrengedrag. Hij veroorzaakte wel een aanrijding, maar dan weer op z’n Hollands, met een politieauto. Een beetje voetballer, zoals Wayne Rooney, ploegt zich met een Ferrari dronken door een restaurant heen, rijdt slippend de keuken binnen, doet zijn raampje open en bestelt een bordje fucking uitgesneden zalm. Royston heeft zijn best gedaan, maar inmiddels is hij weer onder ons, de gewone mensen. Een doodgewone Rotterdamse jongen die midden in Madrid droomt van het met twee jassen gemaakte doeltje op het voetbalpleintje uit zijn jeugd.
We kúnnen het gewoon niet. Rinus Israel zat wekenlang, met een foto van zijn vrouw onder zijn trui, in een Roemeense hotelkamer naar een blinde muur te staren. Johan Cruijff verstopte zich niet toen hij werd ontslagen bij Barcelona, maar ging de hond uitlaten. Leo Beenhakker werkt in de zomer als hoofd frituur in snackbar De Patatgeneratie en gaat daarna weer eens een derdewereldclub uit de brand helpen, Feyenoord in dit geval.
Tijdens het WK vond ik het nog wanstaltig, dat familiegedoe rond Oranje. Dirk Kuijt en Edwin van der Sar met hun kinderen op een arm. Dat doe je als je bij een Derdeklasser voetbalt en voor het eerst in zestien jaar hebt gescoord. Dan ben je even de held. Met nat haar de kantine binnenkomen en je dochter optillen. 'Hoe vond je pappa? Zag je wat pappa deed? Dat heet scoren.' Kindje neerzetten en voor zes euro snoep laten kopen. 's Avonds dronken je vrouw slaan en dwars door een tafel heen vallen als je voor probeert te doen hoe je scoorde. Zo gaat dat.
Eerst vond ik het heel erg dat de internationals opeens allemaal leken mee te spelen in Het kleine huis op de prairie. Het leek meer op een partijcongres van de ChristenUnie dan een voetbalwedstrijd. Dat gezeul met die kinderen over het veld. Gênant. Het wachten was op de volgende stap: Van der Sar die tijdens het duel, ondertussen gezellig keuvelend met het publiek, zijn naast het doel geparkeerde auto wast.
Ik was eerst tegen de ontmythologisering van de helden. Je wilt Harry Mulisch ook niet voor je zien in een zwembroekje langs het zwembad, met zijn dochter op schoot. Mulisch, de Cristiano Ronaldo van de literatuur. Schrijft voor een enorme spiegel, die hij zó heeft laten slijpen dat zijn hoofd nog groter lijkt.
Nu, in de aanloop naar het WK, denk ik dat daar misschien juist onze kansen liggen. Een enorme, wanstaltige suikerzoete liefde voor het gezin uitstralen. De tegenstander verwarren met oer-Hollandse normen en waarden. Wachten tot die dressboys van Portugal het veld op komen en dan met z'n allen op de middenstip gaan zitten fonduen. Ruziemaken om de kleur stokjes. Dan sta je tegen types als Cristiano Ronaldo al met 3-0 voor.
Home
